حسابداری مدیریت و وظایف آن

حسابداری مدیریت

مؤسسه حسابداری و حسابرسی اقتصاد قرن، بیان می‌دارد “یک حسابداری مدیریت دانش و مهارت حرفه‌ ای خود را در تهیه و ارائه اطلاعات مالی و سایر تصمیمها به روشی بکار می‌گیرد که برای مدیریت در تدوین سیاست ‌ها و در برنامه‌ریزی و کنترل عملیات مورد تعهدش یاری‌رسان باشد آن‌ها بیشتر علاقه دارند به جلو نگاه کنند و تصمیماتی بگیرند که آینده سازمان را تحت تأثیر قرار خواهد داد ، تا به ثبت تاریخی و رعایت (حفظ امتیاز) جنبه‌ های حرفه ‌ای؛

دانش حسابداری مدیریت

بنابراین دانش و تجربه حسابداری مدیریت می‌تواند از زمینه‌ها و کارکرد های درون یک سازمان به دست بیاید، مانند مدیریت اطلاعات، خزانه داری، حسابرسی کارایی، بازاریابی، ارزشیابی، قیمت‌گذاری، تدارکات و غیره …

در حوزه حسابداری مدیریت اغلب یک تعداد نامحدودی از ابزار ، روش‌ها ، فنون و روال‌های شناور در اطراف وجود دارد.
بهایابی استاندارد سنتی ( TSC )، که در حسابداری بهای قدیمی دهه ۱۹۲۰ استفاده می‌شده، امروزه نیز روش اصلی در حسابداری مدیریت محسوب می‌شود چون برای گزارشگری صورتهای مالی برای ارزشیابی اقلام ردیف‌های صورت سود و زیان و ترازنامه از قبیل بهای کالای فروخته شده (CGS) و ارزشیابی موجودی کالا بکار می‌رود.

ابزار و روشهای حسابداری مدیریت

بهایابی استاندارد سنتی باید با اصول پذیرفته شده عمومی حسابداری منطبق باشد و به جای ارائه راهکارهایی برای حسابداران مدیریت خود را بیشتر با الزامات حسابداری مالی تطابق دهد. روش‌های سنتی خود را به تعریف رفتار هزینه فقط در شرایط وجود حجم تولید یا فروش محدود می‌کنند.

در اواخر دهه ۱۹۸۰، شاغلین و اساتید حسابداری به شدت مورد انتقاد بودند که شیوه‌های حسابداری مدیریت ( حتی بیشتر از آن، برنامه درسی تدریسی به دانشجویان حسابداری ) با وجود تغییرات بنیادی در محیط کسب و کار، آخرین بار کمی بیش از ۶۰ سال گذشته تغییر کرده‌اند. در سال ۱۹۹۳، بیانیه شماره ۴ هیئت تغییر آموزش حسابداری، اعضای هیئت علمی را به پایین آمدنشان از برج عاج خود فرا خواند و توصیه کرد دانش شان را در مورد شیوه واقعی حسابداری در محل کار گسترش دهند. موسسه‌های حرفه‌ای حسابداری، که شاید ترس از این داشتند که وجود حسابداران مدیریت به‌ طور فزاینده‌ای در سازمان‌های کسب و کار بیهوده به نظر برسد، و متعاقباً منابع قابل توجهی را برای توسعه مهارت‌های خالقانه تر برای حسابداران مدیریت اختصاص دادند.

نقش حسابداری مدیریت

امروزه همگام با سایر نقش‌ها در شرکت، حسابداران مدیریت یک ارتباط گزارشگری دوگانه دارند. به عنوان یک شریک تجاری راهبردی و ارائه دهنده اطلاعات مالی و عملیاتی مبنای تصمیم‌گیری، حسابداران مدیریت مسؤل مدیریت گروه کسب و کار و در عین حال مکلف به گزارشگری ارتباطها و مسئولیت‌ها به سازمان مالی شرکت نیز هستند.

حسابداری مدیریت و فعالیت آن

از فعالیت‌های ارائه شده توسط حسابداران مدیریت، پیش‌بینی و برنامه‌ریزی، انجام تحلیل‌های وردایی، و بررسی و نظارت بر هزینه‌های ذاتی در کسب و کا ر فعالیت‌هایی هستند که پاسخگویی دوگانه را برای هر دوی گروه مالی و تیم کسب و کار ایجاب می‌کند. نمونه‌هایی از وظایفی که در آن‌ها پاسخگویی به تیم کسب و کار می‌تواند بیشتر از بخش مالی شرکت تداعی داشته باشد، توسعه و تدوین بهایابی جدید محصول، تحقیق در عملیات، سنجه‌ای محرک کسب و کار، ارزیابی متوازن مدیریت فروش، و تجزیه و تحلیل سودآوری مشتری هستند.

در مقابل، تهیه گزارش‌های مالی خاص، انطباق داده‌های مالی با سامانه‌های منبع، و گزارشگری ریسک و مقررات از آنجا که با جمع‌ آوری برخی اطلاعات مالی از همه بخش‌های شرکت حاصل می‌شوند، بیشتر برای گروه مالی شرکت کاربرد دارند

در شرکتهایی که بیشتر سودشان را از اطلاعات اقتصادی حاصل می‌کنند، مانند بانک‌ها، صنعت چاپ و نشر، شرکت‌های مخابراتی و پیمانکاران دفاعی، هزینه‌های آی تی منبع قابل توجهی از مخارج غیرقابل کنترل هستند، که از حیث مقدار اغلب بزرگترین هزینه شرکت پس از مجموع هزینه‌های جبران کار و هزینه‌های مربوط به تملک دارایی هستند.

یک کارکرد حسابداری مدیریت در چنین سازمان‌هایی همکاری نزدیک با بخش آی تی برای ارائه شفاف هزینه ‌فناوری‌اطلاعات است.

با توجه به موارد فوق، یک نمای گسترده از پیشرفت مسیر شغلی حسابداری و مالی این است که حسابداری مالی یک سکوی پرتاب برای حسابداری مدیریت است. مطابق با مفهوم ایجاد ارزش، حسابداران مدیریت به تحریک موفقیت کسب و کار کمک می‌کنند در حالیکه حسابداری مالی بیشتر یک مجاهدت رعایتی و تاریخی است …

تاریخچه تکامل حسابداری مدیریت

مربوط به سالهای قبل از سال ۱۹۵۰ میلادی است. تأکید و تمرکز اصلی حسابداری مدیریت (بهتر است بگوییم حسابداری صنعتی)، در این برهه از زمان بر تعیین بها و کنترل مالی بوده است و منبع اصلی اطلاعات دراین مرحله، صورتهای مالی به‌ شمار میرفت که در آن،استفاده از نسبتهای تحلیلی، تحلیل‌های صورتهای مالی و دیگر تکنیکهای محاسبه بها بسیار رایج بوده است.

تا سال ۱۹۶۵ میلادی را دربرمیگیرد که در آن توجه حسابداری مدیریت بهتر است بگوییم حسابداری صنعتی به سمت گردآوری اطلاعات به‌منظور تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی مدیریتی و کنترل از طریق استفاده از تکنیکهایی نظیر تحلیل تصمیم و حسابداری سنجش مسئولیت بوده است. از جمله روشهایی که در این مرحله استفاده می شده است و به‌ نوعی روشهای سنتی حسابداری صنعتی تلقی می شوند، می‌توان به بهایابی استاندارد، تجزیه و تحلیل بها – حجم فعالیت – سود و تحلیل‌های نقطه سربه‌سر اشاره کرد.
مربوط به سالهای پیش از ۱۹۸۵ میلادی است، زمانی که تاکید حسابداری مدیریت معطوف به کاهش اتلاف منابع مورد استفاده در تولید بوده است.